Ya da yapamıyorum?
Ya da yapamıyorum?Çünkü sevmiyorum. Günün sonuna kalan birazcık enerjimi de kaslarımı yorarak harcamak istemiyorum.
Çalışan ve ev geçindiren bir insanım. En azından böyle durumlarda bilirsiniz ki, bu insan ne zaman eve gidecek, yemek yapacak ve evi temizleyecek? Fark ettiyseniz, sosyal aktivitelerden ya da kişisel hobilerden bahsetmiyorum bile.
Şans bu ya... Neyse ki küçük bir şehir burası… Bana günümü yolda bitirmeme imkânı sağlıyor.
Ama…
Başka şeyler de var. Yeterli proteinleri alacak kadar zamanım/nakdim/enerjim yok. Hayata karşı bu kadar hırs sahibi de değilim zaten.
Sabah koş, gel duş al, portakal suyunu yarım bırakarak işe git, hayatta şansa inanmayan insanların reklamını yaptığı vitaminleri iç, dinamik çalış, kreatif ol, iş çıkışı kahveni içerken sosyalleş, eve gel, yemek yap ve ye, hobin olan maket gemi yapımıyla ve drone sürmekle falan ilgilen, inanılmaz sanat filmi izle, duş al, iyice uyu…
Demem o ki, ben hiç böyle bir hayat çemberine dahil değilim. Yalnızca yemek yemem bile saatler alıyordur. Yukarıdaki kısa özet belki bir güzel bir yaşamdır ama bence bizler sadece yaşamaya başlamak istiyoruz. Henüz başlayamadık yani…
