Bugün ne yazsam diye düşündüm durdum!
İnsan içindeki sıkıntılarla boğuştuğu zaman sözcükler, bir dönme dolap gibi beyninizde çevriliyor. Benim öyle mesela.
Sözcüklerin de kendi dünyaları var.
Sözcükler gün olur uzanamadığımız kadar uzak olur.
Hoyratça ezip geçtiğimiz kır çiçekleri gibi yakın olurlar.
Bugün hiç yazı yazmasam diyordum.
Gitsem bir dağ başına derin derin nefes alsam, çimene uzansam.
Çiçeklerden taç yapsam.
Ne güzel olurdu.
Buna ihtiyacımız var hepimizin aslında.
Son yaşanan olaylar bizleri çok etkiledi.
Gün geçtikçe daha da bir burukluk oluşuyor sanki insanda ya da ben öyle hissediyorum.
Bilmiyorum…
Hüzünlü bir bahar yaşıyoruz sanki.
Vardır yaradanın da bir bildiği deyip avunmaya çalışıyorum.
Allah kolaylık versin.
Hayat devam ediyor.
Bir şekilde yaralarımızı sarıp, yaşayacağız.
Önce sağlık diyelim her zaman.
Hoşçakalın…