Ben onları gördüm onlar beni görmedi.
Ben onları gördüm onlar beni görmedi.
Kadının arkası dünyaya dönük yüzü hayallerine.
Aklında türlü düşünceler sıralı, ben bildim bildiğimi onlar bilmedi.
Almış arkasına tüm kederlerini, kırgınlıklarını, yaşanmışlıklarını, oldurduklarını, olduramadıklarını.
Yüzü hayallerine dönük.
Arkasında koca bir dünya dönüyor hayat akıyor o görmüyor umursamıyor insanlar geçiyor yanlarından dünlerinden, bugünlerinden, yarınlarından. Kimse farketmiyor.
Ağaç yalnız öyle bir başına kim bilir ne yazlar ne kışlar ne fırtınalar ne yağmurlar görmüş yine dimdik ayakta kalmayı başarabilmiş.
Gölgesinde kim bilir kimler serinlemiş, kaç çocuk sallanmış dallarına kurulan salıncaklar da, kaç kuş yuva yapmış yükseklerinde.
Hepsini misafir etmiş yüce gönüllülükle.
Köpek sadık. İnadına sadık. Bunca vefasızlığa bunca riyakarlığa rağmen sadık.
Ekmek veren eli ısırmamış.
Belki bir parça kuru ekmeğe yıllarca beklemiş sahibinin kapısında.
Terk eden olmamış.
Üzmemek için sevdiklerini, kırmamak için can parelerini, kanatmamak için sevgisiyle çarpan yürekleri. Beklemiş.
Her güne bir değil bin bir umutla uyanmış.
Ve şimdi bir bilinmezin içinde kimseler bilmesin diye gördükleri samimiyetsizlikleri dönmüşler dünyaya sırtlarını.
Hızlıca geçtim yanlarından. Durup dinlemek isterdim hikayelerini duramadım, soramadım, dinleyemedim, diğerleri gibi.
Gördüm ama onları.
Onlar beni görmedi.
Kadın Ağaç ve Köpek
Üçü de birbirinden değerli bir o kadar da değersiz...
Arkaları dünyaya dönük yüzleri hayallerine...
Kim bilir kaç kere hayalleri suya düşse de...
Sevgiyle kalın hoş kalın
